ระงมคราญ

๏ ยังเป็นเช่นนี้อยู่เสมอ
คิดถึงเธอทุกครั้งครายินเสียง
สกุณาเหงาเศร้าเร้าสำเนียง
โบยบินเรียงเคียงกันคืนกลับคอน

ยังคงเศร้ากับสนธยาหม่น
จมทุกข์ทนจนหวั่นลางสังหรณ์
จากไปแล้วแก้วจ๋าเจ้าลาจร
ไม่คืนคอนกลับรังดั่งสกุณา

ข้าวเรียงคำยังเคี้ยวอย่างเปลี่ยวเหงา
มะเขือยาวผัดกระเพราเฝ้าคอยหา
กับน้ำพริกถ้วยน้อยเจ้ากลอยตา
ทำรอเจ้ากลับมาร่วมสำรับ

หวังวันใดเจ้าคืนกระท่อมน้อย
มีกับข้าวเฝ้าคอยวันเจ้ากลับ
ได้อิ่มหนำน้ำท่ามารอรับ
จะคอยซับคราบหวังสังคมเมือง

ฟ้าหม่นคนมืดใจชืดช้ำ
หรือเคยทำสิ่งใดให้ขุ่นเขือง
หรือผิดพลั้งใดเล่าเจ้าแค้นเคือง
จึ่งเพลินเมืองไม่คืนกลับผืนไพร

ยังเป็นเช่นนี้อยู่เช้าค่ำ
กลืนข้าวคำน้ำคำน้ำตาไหล
สกุณาเงียบเสียงแล้วเจ้าแก้วใจ
เสียงฤทัยโศกตรมระงมครวญ ฯ

ธุลีดิน

Technorati Tags: กลอน