คอย

๏ คอยเก้อชะเง้อหากี่คราแล้ว
เคยเจื้อยแจ้วบทกวีวจีหวาน

ริ้วอักษรร้อยพฤกษาสุมามาลย์
เป็นกลอนกาญจน์หวานล้ำประคำกรอง

เจ้าเงียบหายห่างไปจนใจห่วง
จะถามทวงสิ่งใดทำให้หมอง

หรือหนาวเหน็บเจ็บช้ำน้ำตานอง
ใยไม่ร้องบอกกล่าวเล่าสู่กัน

เหมือนบุบผาผลิช่ออยู่เช้าค่ำ
โรยกลิ่นล้ำเบ่งบานบนลานฝัน

กลับหลุบกลีบหลีกห่างไปกลางคัน
ทิ้งคนฝันค้างคอยเศร้าหงอยทรวง

กลับเถอะนะ…

เจ้านกของความหวัง
ข้านี้ยังคอยเจ้าเฝ้าห่วงหวง

หนึ่งน้ำคำพร่ำไว้ใช่หวานลวง
จะเลยล่วงกี่ค่ำเช้า…จะเฝ้าคอย… ฯ

ธุลีดิน

Technorati Tags: กลอน