เงาฝน

๏ อาจเห็นเป็นเมฆล่อง
ลอยไป

เลื่อนลิ่วปลิวคว้างไกล
เกลื่อนฟ้า

อาจเห็นเงาน้ำไหล
เลือนลับ กลับกลาย

ยากนักเกินจักคว้า
คงคล้อย คงสลาย

แต่เมฆล้วนเป็นฝน
หล่นโลม

เย็นชื่นชุ่มโพยม
ฉ่ำหล้า

หอบรักมาประโคม
คลอเคล้า

เปียกฝนประหนึ่งว่า
เปี่ยมรัก ปักใจ

เห็นเงาเลื่อมเงาน้ำ
ไป่นิ่ง

แน่นักมักประวิง
วาบไหว

หากมองจักเห็นจริง
ใจนี้ นาแม่

ฉายเงาสะท้อนไซร้
เพียงภาพ นวลสมรฯ

ธุลีดิน

Technorati Tags: โคลง