จะคอย

๏ รอนรอนตะวันโอ้..อัสดง
รอนม่านเมฆาลง....เลื่อมฟ้า
รอนลับมืดดับดง....พงพฤกษ์ แดนไพร
รอนรอนราวใจข้า...สิ้นลับ ดับรอน ฯ

๏ รอนรอนตะวันลับ สิ้นแสงดับกับอัสดง
ลบเหลี่ยมเมฆาลง พงไพรพฤกษ์ลึกเลื่อมเงา

มองไหนให้มืดมิด ทั่วทุกทิศมิดม่านเหงา
สะทกโอ้อกเรา ยามไร้เจ้าเฝ้าเจรจา

เห็นนกวิหกบิน หวนคืนถิ่นบินลัดฟ้า
ถวิลเจ้าจินดา ไม่หวนมาหาเห็นกัน

เย็นลมเคยพรมผ่าน พลิ้วแผ่วหวานล่วงวารวัน
ลมนุชหยุดพัดพลัน  อยู่ไหนกันหนอสายลม

ยินแว่วเรไรหรีด เจ็บราวมีดกรายกรีดคม
ปร่าปวดรวดร้าวจม ระทมทุกข์ทุกวันคืน

หนาวฟ้าหนาวค่ำฟ้า นานเหน็บล้ากว่ากายฝืน
ระกำสุดกล้ำกลืน กี่ค่ำคืนจะคืนมา

มองดาวพริบพราวส่อง พร่างดาวผ่องนองนภา
ดาวเห็นเด่นดารา หาไม่มีธุลีดาว

ดึกเดือนเลือนเมฆเหงา ลับม่านเนาเงาค่ำคราว
หวังใจไม่ลืมคร่าว ดั่งจันทร์เจ้าเฝ้าเลือนดวง

จะคอยแม้คล้อยค่ำ ดึกน้ำค้างพร่างหนาวหน่วง
หนึ่งใจใช่คำลวง กี่เลยล่วงก็จะคอย ฯ